50 CABODANO DO PASAMENTO DE RAMÓN CABANILLAS

Eran as oito da mañá do 9 de novembro de 1959 cando nos deixaba para sempre o poeta da raza. A triste nova foi recollida pola prensa da época, para mostra esta páxina de La Voz de Galicia:

O tudense Alfonso Álvarez Gándara, neto de Darío Álvarez Limeses, foi un dos mozos que axudou a portar o féretro e lembra aquela xornada:

"Na aínda réspeta tesitura nacional de 1959, vivimos como un acto político a asistencia ao seu enterro e aquelo de levar unha coroa de froles que decía "a mocedade universitaria galega". Varios estudantes turnámonos con familiares levando o cadaleito. Cando se ten vinte anos, cun certo mesianismo xeneracional, levar un instantiño o peso do poeta da raza ao pé do mar de Cambados equival a sertirse Galas prometendo saber gañar espada e espora"

Tamén a lembra o profesor da USC Francisco Fernández Rei, daquela un cativo:

"...unha tarde vin pasar unha interminable comitiva fúnebre pola Calzada, toda estrada das outonizas follas... Ningún dos nenos de Triana que andabamos a enredar coas follas sabiamos a quen levaban a enterrar naquela caixa"

Máis tarde, visitando o cemiterio cambadés, a carón da sepultura dun seu irmán, Francisco Fernández Rei, atopa estes versos:

Quero na lousa que me dé sosego
esta palabra que ten luz: Gallego
e esta palabra que ten áas: Poeta

"moi posiblemente foron as primeiras palabras en galego que lin na miña vida"

Oito anos despois da súa morte os restos do noso poeta deixaron o camposanto de Fefiñans para repousar no Panteón de Galegos Ilustres, en San Domingos de Bonaval.

Libro do mes - xuño 2009

Acio sanguento
de
Carlos Freire Cordeiro

Breve e clásica novela do xénero policial.
Un policía e o seu axudante deben pescudar quen é o asasino dun profesor de instituto. Mais xorden outros asasinatos, todos teñen en común a aparición dunha folla de loureiro na boca do cadáver. Unha trama con nocturnidade, drogas, sexo e o deus Dionisio, as súas ménades e os seus ritos crueis.
Non faltan os que facendo unha vida aparentemente convencional, revelan a súa cara máis instintiva valéndose da complicidade da noite, dende o Lourenzo que ao caer o día se converte en Talia e asasina á propia nai impedida que non comprende a súa transformación ao executivo que vai á praia para espiar as parellas, sen esquecer ao propio Valentín, que finalmente sae do coma e abrázase ao seu amado Mauro, en cuxa despedida de solteiro comezara todo.

Poesía do mes - Xuño 2009

¿Qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de paciencia y asco?
¿Sólo grafitti? ¿rock? ¿escepticismo?
También les queda no decir amén,
no dejar que les maten el amor,
recuperar el habla y la utopía,
ser jóvenes sin prisa y con memoria,
situarse en una historia que es la suya,
no convertirse en viejos prematuros.

¿Qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de rutina y ruina?
¿Cocaína? ¿cerveza? ¿barras bravas?
Les queda respirar, abrir los ojos,
descubrir las raíces del horror,
inventar paz, así sea a ponchazos,
entenderse con la naturaleza
y con la lluvia y los relámpagos,
y con el sentimiento y con la muerte,
esa loca de atar y desatar.

¿Qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de consumo y humo?
¿Vértigo? ¿asaltos? ¿discotecas?
También les queda discutir con Dios,
tanto si existe como si no existe,
tender manos que ayudan, abrir puertas
entre el corazón propio y el ajeno.
Sobre todo les queda hacer futuro
a pesar de los ruines del pasado
y los sabios granujas del presente.
Mario Benedetti (1920-2009)

Libro do mes - maio 2009

Los hijos del trueno
de
F. Lalana e J. M. Almárcegui

Un libro que narra a historia do Instituto Remanente de Ensinanzas Medias nº 1, rebautizado como Capitán Trueno.
Decidido a rematar co fracaso escolar, o goberno promulga o “Decreto do vintidós (sic)”. Cada clase terá vinte e dous alumnos, e os que sobren, irán aos chamados institutos remanentes. Cada instituto decide a que alumnado rexeita, polo que a estes novos centros vai parar o mellor de cada casa... Mais un grupo de supostos fracasados (frikis, raros, inadaptados, delincuentes, algún superdotado, molestos en xeral...) negarase a asumir esa condición e atopará a manera de facerse valer e poñer patas arriba o novo sistema estabelecido.

Dos mesmos autores tamén podedes atopar na Biblioteca:

• Almogávar sin querer
• La maldición de bronce

Poesía do mes - Maio 2009

Mayo longo... Mayo longo,

Todo cuberto de rosas,
Para algúns telas de morte,

Para outros telas de bodas.

Mayo longo, Mayo longo,
Fuches curto para min,
Veu contigo a miña dicha,
Volveu contigo á fuxir.
(Rosalía de Castro, 1837-1885)

FOTOHISTORIA DE TUI

FOTOHISTORIA DE TUI

Fotohistoria de nuestro viaje

Fotohistoria de Mozart

Africa fotohistoria

DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO INFANTIL E XUVENIL

Lembrando o nacemento do escritor Hans Christian Andersen tódolos 2 de abril celebramos o DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO INFANTIL E XUVENIL.

Este ano Exipto é o pais encargado do cartel

e o escritor Hani D. El-Masri o autor da mensaxe.

Hani El-Masri naceu no Cairo en 1951, traballou en proxectos de Walt Disney e en películas como O Príncipe de Exipto, El Dorado ou Spirit: o corcel indomable. Na actualidade elabora unha versión para rapaces de As mil e unha noites.

Reproducimos a súa mensaxe:

EU SON O MUNDO

Eu son o mundo, e o mundo son eu,
porque a través dos meus libros podo ser o que queira.
Palabras e debuxos, prosa e verso
trasládamne a lugares que están lonxe e preto ao mesmo tempo.

Na terra dos sultáns e do ouro,
mil historias que falan
de alfombras voadoras, xenios de lámpadas marabillosas,
sacaúntos e simbades, cóntanlle os seus segredos a Sherezade.

Con cada palabra de cada páxina,
viaxo no espazo e no tempo.
E coas ás da fantasía,
o meu espírito cruza o mar e a terra.

Canto máis leo, máis comprendo
que co meu libro estarei sempre
na mellor das compañías.

Libro do Mes - Abril 2009

¡Maldito D.N.I.!

de
Pepe Carballude

“-¡Olimpio, ¿es ti?!
El gañou a volta e, arremedando a voz roufeña de ultratumba, respondeu case soletreando:
-Non. Eu non son Olimpio. Ese morreu. Eu son o seu espírito, ceibe das amoladuras do carné de identidade.
Leonor colgouse do seu pescozo e rebentou a chorar.
-¡Vaia, eu feliz da miña nova vida e ti... choras! –dixo don Olimpio coa voz de sempre.
Leonor zafouse das mans do seu marido e, estoupando a carraxe que levaba dentro como cando se abre unha botella de cava, cuspiulle con rabia:
-Es un inconsciente, un arroutado, un toleirón que non sabe o que fai nin mide o alcance dos seus actos.”

O Documento Nacional de Identidade é o maior atranco para que un poida ser feliz. Convencido diso o biólogo Olimpio Montes decide morrer legalmente para vivir á marxe da abafante burocracia dos nosos tempos. Mais non resulta doado vivir indocumentado nun mundo controlado pola información.

Do mesmo autor tamén podedes atopar na Biblioteca:

• A historia do home can
• De como o Santo dos Croques se fai peregrino
• Investigación 091
• Paisaxe con fondo gris
• Romaxe de desventuras
• SOS

Poesía do mes - Abril 2009

PRIMAVERA AMARILLA

Abril venía, lleno
todo de flores amarillas;
amarillo el arroyo,
amarillo el vallado, la colina,
el cementerio de los niños,
el huerto aquel donde el amor vivía.

El sol unjía de amarillo el mundo,
con sus luces caídas;
¡ay, por los lirios áureos,
el agua de oro, tibia;
las amarillas mariposas
sobre las rosas amarillas!

Guirnaldas amarillas escalaban
los árboles; el día
era una gracia perfumada de oro,
en un dorado despertar de vida.
Entre los huesos de los muertos,
abría Dios sus manos amarillas.

Juan Ramón Jiménez (1881-1958)

Douscentos anos do seu nacemento

Cando se cumpren os douscentos anos do seu nacemento

lembramos a vida e obra de:

MARIANO JOSÉ DE LARRA (Madrid, 24 de marzo de 1809 – Madrid 13 de febreiro de 1837 )
Aos catro anos exíliase coa sua familia a Francia -pois o seu pai era afin a ideoloxía bonapartista- onde comenza a sua formación primeiro en Burdeos e despois en Paris. En 1818 con 9 anos regresa a España e establécese en Madrid, rematando a sua formación na Universidade de Valladolid. Na sua adolescencia, alístase como voluntario realista, un corpo xuvenil creado por Fernando VII para defender o absolutismo. Tardou pouco en desenganarse. Entrou no periodismo para denunciar os vicios dunha sociedade na que as miserias eran en boa parte froito da corrupción política e o mal goberno. Os seus artigos, que podemos dividir en: de costumes, políticos e literarios, estan impregandos de progresismo romántico e revolucionario. Así escribe cousas como: contra a censura “Lo que no se puede decir no se debe decir”; contra a pena capital “Los barateros o El desafío y la pena de muerte”; contra o pretendente carlista “¿Qué hace en Portugal su majestad?”; contra o carlismo “Nadie pase sin hablar al portero”; contra a administración “Vuelva usted mañana”, editado na revista satírica de costumes El Pobrecito Hablador firmado por el Bachiller don Juan Pérez de Munguía (un dos seudónimos utilizados por Larra). Tamen cultivou a poesía, a traxedia, e a novela histórica con libros como El doncel de Don Enrique el Doliente. É considerado xunto a Espronceda, Bécquer, e Rosalía de Castro, a mais alta cota do romanticismo literario español.

Na Biblioteca atoparedes algunhas edicións dos seus artigos (Artículos, Artículos de costumbres, Artículos de crítica literaria, Artículos varios, Vuelva usted mañana y otros artículos) e a novela histórica ubicada no século XV El doncel de Don Enrique el Doliente.

Francophonia

Semaine de la francophonie

DIS MOI DIX MOTS :

AILLEURS
CAPTEUR
CLAIR DE TERRE
CLIC
COMPATIBLE
DÉSIRER
GÉNOME
PERENNE
TRANSFORMER
VISION
CONTACT
PARTENAIRES
PRESSE

OBJECTIFS:

Cette manifestation a pour ambition d’offrir au grand public une occasion de fêter la langue française . Chaque printemps, la Semaine de la langue française est l’occasion de montrer que la langue française est multiple, mais également fédératrice d'un espace culturel commun à tous les francophones et aux amoureux du français.
Le ministère de la Culture et de la Communication organise chaque année la Semaine de la langue française autour de la Journée internationale de la Francophonie le 20 mars, en collaboration avec le ministère des Affaires étrangères et européennes, le ministère de l’Éducation nationale et de nombreux partenaires institutionnels et privés.
La Semaine prend place en 2009 dans le cadre des manifestations organisées pour célébrer le 50e anniversaire de la création du ministère de la Culture et certains des dix mots choisis pour cette nouvelle édition renvoient également à ses principaux domaines de compétence : le patrimoine (pérenne), la création (désirer, transformer, vision), les industries culturelles (clic, capteur, compatible)...

Letras e Mulleres No Mundo Antigo Feminino Pl

A Biblioteca ofrécevos unha pequena presentación sobre a situación da muller no mundo antigo e aproveita a efeméride para lembrar mulleres célebres.

Letras e Mulleres No Mundo Antigo Feminino Pl

View more presentations from xmlores. (tags: antigo conmemoración)

Libro do mes - Marzo 2009

El tercer hombre

de

Graham Greene

Viena, fría cidade ocupada polos aliados ao final da II Guerra Mundial. Dous amigos, unha muller, unha traizón. Estamos ante unha novela breve que inspirou o guión dunha película.
Martín, un mediocre escritor norteamericano, visita ao seu corrupto amigo Harry Lime mais en realidade asiste ao seu enterro e coñece os seus máis que discutibles negocios. O desenlace é propio dun tempo sen heroes porque como dí Orson Welles no filme "os únicos heroes que quedan son os das novelas do Oeste".

Poesía do mes Marzo 2009

AO MIÑO EN MARZO

Xa a invernía se vai das túas veigas,
Miño, eixo da patria,
e dun soño de ouveos e de chuvias
saes de aceiro lucente
e feroz, pero os días han cubrirte,
han cubrirte de calma.
(...)
e ti segues, ancián reverdecido,
cara ao Tegra e a Guarda.
Así sempre has florir dun ano pra outro,
e os meus versos contigo,
e por riba dos dous ese arco iris
con beleza impalpable
selará celestial a grande alianza
entre tí e o meu pobo.

(Millán Picouto, 1949- )

Día de Rosalía

O 24 de febreiro de 1837 nacía, en Santiago, Rosalía de Castro. 172 anos despois a súa obra permanece viva.

21 de febreiro: Día da Lingua Materna

O pasado 21 de febreiro, no comezo das vacacións do Entroido, celebramos o día da Lingua Materna. Na Biblioteca aproveitamos a data para presentar esta mínima escolma de textos.

Miña Patria:
Eu son o teu soldado máis forte.

A túa lingua é a miña espada

e cando debullo unha canción
cando florece unha palabra
canta en mín o labrego cavador

o emigrante e o poeta,

o mariñeiro
o home que amasa o pan e moxe o leite.
¡Non son un home: Son un pobo
e ninguén me pode domear!

Avilés de

Taramancos

LINGUA CAMPESIÑA

Lingua campesiña e proletaria
baixo a que estou acochadiño
tomando ista rafiña clara
de sol agoniante.

Lingua campesiña,
valado de silveiras
contra o que me encosto,
namentra-los mozos
van á romaxe da esperanza.

Idioma escuro,
patria pequena
que agurugullas no bico
da miña mao.

Naquila frangulla
do pan das palabras,
que me deixou en herdo
Don Vicente,
hei de esculpi-la rula
da esperanza
e sementa-la sementeira.
Patria pequena, sen maúscula,

verdadeira patria.

Lingua pequena e fermosa e derrubada
lingua miña, verdadeira lingua.

En ti aprendo a vivir

coma un meniño

atoutiñante
que camiña
collido da mao daquil pai cego
e refugado.

Antonio
Tovar

La langue est pour les hommes la plus belle des patries.

"Ma patrie, disait Albert Camus, c'est la langue française"

Gilles de Robin




CANCIÓN PARA CANTAR TÓDOLOS DÍAS

Hai que defender o idioma como sexa:

(...)

Hai que defender a fala en loita rexa

(...)

Temos que pelexar cos renegados,

cos que intentan borrar a nosa fala.

Temos que loitar cos desleigados

que desexan matala i enterrala.

Seríamos, sin fala, unhos ninguén,

unhas cantas galiñas desplumadas.

Os nosos enemigos saben ben

que as palabras vencen ás espadas.

O idioma somos nós, pobo común,

vencello que nos xungue e ten en pé,

herencia secular de cada un,

e fogar no que arde acesa a nosa fe.

Hai que loitar, pois, coa deserción,

cos parvos iñorantes burras quentes.

Hai que afirmar a fala con tesón,

defendela con uñas e con dentes.

Hai que darlle ó pobo a súa voz pura.

Quen nos quer sin fala, quer matarnos.

¡Hai que defender a fala con mao dura

pois precisamos da fala pra salvarnos!

(Manuel María)

¿Que diriamos se o Estado mandase derruba-lo Pórtico da Gloria?. Pois eu digo que o noso idioma é unha obra de arte mil veces superior á obra do mestre Mateo. Creouna o xenio inolvidable do noso pobo e labrouna o amor, a dor e a ledicia de moitísimas xeracións. Unha lingua é máis ca unha obra de arte; é matriz inesgotable de obras de arte. (Castelao)

Artigo 7
Tódalas linguas son a expresión dunha identidade colectiva e dunha maneira distinta de percibi-la realidade, polo tanto teñen que poder gozar das condicións necesarias para o seu desenvolvemento.
Artigo 14
Toda comunidade lingüística ten dereito a que a súa lingua sexa utilizada como oficial dentro do seu territorio.
(Declaración Universal dos Dereitos Lingüísticos, Barcelona, 1996)

Libro do mes - Febreiro 2009

Un home na praia

de

Pedro Ferriol

O orfo Paulo navega durante vinte e sete anos co capitán Thomas. En terra, Paulo consola as súas saudades mariñeiras na praia, onde atopa a serea Alma.

Compoñen a novela unha ducia de contos fantásticos e de intriga cunhas axeitadas doses de amor e fantasía para que as situacións fortuítas transformen os destinos das persoas.

Poesía do mes - Febreiro 2009

CANCIÓN DE CARNAVAL

Musa, la máscara apresta,

ensaya un aire jovial

y goza y ríe en la fiesta

del carnaval.

Ríe en la danza que gira,

muestra la pierna rosada,

y suene, como una lira,

tu carcajada.

Para volar más ligera

ponte dos hojas de rosa,

como hace tu compañera

la mariposa.

....

Mueve tu espléndido torso

por las calles pintorescas,

y juega y adorna el Corso

con rosas frescas.

Penas y duelos olvida,

canta deleites y amores;

busca la flor de las flores

por Florida.

...

Pirutea, baila, inspira

versos locos y joviales;

celebre la alegre lira

los carnavales.

Rubén Darío (1867-1916)

Poesía do mes (xaneiro 2009)



A neve cai
na inmensidade vacia.
Cai o rumor do branco siléncio.

Muda claridade
na pel do tempo:
pequenas flores húmidas.

Escoito-te
cando xa teño soñado
a tua luz vexetal.

A paisaxe é un ser
a se encarnar.

Dentro do siléncio
o presente non existe.

Unha ave busca o seu niño
nas árvores cargadas
de soidade.

A neve borra
as tuas pegadas
sobre a neve.

Cesáreo Sánchez Iglesias (1951)