jueves, 25 de febrero de 2010

ADEUS AO TILEIRO

O maxestuoso tileiro, todo un símbolo do noso instituto, váisenos. Os temporais dos últimos anos foron descubrindo os seus males internos. A súa garrida figura foi esmorecendo e hoxe os seus despoxos son un perigo.

A nosa compañeira Marga do Val considerouno espectador privilexiado, testemuña silente, árbore centenaria, ferida, máxica, boa compañeira na viaxe da vida, protectora dos soños e amores que nacen baixo a súa sombra e desexoulle longa vida mais non pode ser: a que ía entrar no catálogo de árbores senlleiras galegas agarda un destino moito máis humilde e fatal; por iso antes que o machado do leñador fira o teu tronco, de voraces fungos alimento, antes que o lume engula as túas núas pólas nalgún anónimo fogar, queremos decirche ¡Adeus, para sempre, adeus! parafraseando o poema "A un olmo seco" de Antonio Machado:

A UN TILO SECO


Al TILO viejo, hendido por el rayo
y en su mitad podrido,
con las lluvias de abril y el sol de mayo
algunas hojas verdes le han salido.

¡El TILO centenario en la colina
que lame el MIÑO! Un musgo amarillento
le mancha la corteza blanquecina
al tronco carcomido y polvoriento.

No será, cual los álamos cantores
que guardan el camino y la ribera,
habitado de pardos ruiseñores.

Ejército de hormigas en hilera
va trepando por él, y en sus entrañas
urden sus telas grises las arañas.

Antes que te derribe, TILO DEL MIÑO,
con su hacha el leñador, y el carpintero
te convierta en melena de campana,
lanza de carro o yugo de carreta;
antes que rojo en el hogar, mañana,
ardas en alguna mísera caseta,
al borde de un camino;
antes que te descuaje un torbellino
y tronche el soplo de las sierras blancas;
antes que el río hasta la mar te empuje
por valles y barrancas,
TILO, quiero anotar en mi cartera
la gracia de tu rama verdecida.
Mi corazón espera
también, hacia la luz y hacia la vida,

otro milagro de la primavera.

Aquí presentamos a versión musicada que do poema orixinal de A. Machado fai Serrat:

martes, 23 de febrero de 2010

Día de Rosalía




173 anos despois do seu nacemento (o 24 de febreiro de 1837) Rosalía segue a ser un referente inesquecible na literatura galega. Lembrémola cos versos de Luís Pimentel (1895-1958) , outro dos nosos grandes poetas:


Non convén chorar máis.
Ela chorou por todos e para sempre.
Calemos...
Eu véxote así:
crespós nas estrelas,
ollos abertos de nenos mortos cravados nas salas do pazo

Calemos...
Nos currunchos acendéronse os altares do silenzo;
choiva de frores de estameña nos tristes pasadelos.
Coa túa boca torta chamas a mortos
e náufragos dende a solaina,
antre a brétema, en serán infinda.

Delantal de camposanto e campás antre mar e brétema;
barco negro e morto no camiño;
pómulos marelos deformes pola door;
balcón endexamais aberto cheo de paxaros e follas secas;
seios exprimidos hasta a derradeira gota de luz;
maos antre mirto e lúa, debaixo da auga verde do estanque.

¿Qué fas na serán que está esmorecendo sempre
ou na noite que endexamais se rematará ?
Sin corpo, sin traxe, sin bruído,
coroa de somas, música de pianos enloitados...
(Chove sobor das rosas e da escalinata do pazo).


e coa música de Amancio Prada: